چرا شرکت های نفت و گاز هیدروژن سبز را در نظر می گیرند؟
علاقه جهانی به هیدروژن سبز در سال های اخیر افزایش یافته است زیرا کشورها و شرکت ها به دنبال راه حل های انرژی هستند که می توانند به کاهش انتشار گازهای گلخانه ای کمک کنند.
بر خلاف هیدروژن آبی و خاکستری، هیدروژن سبز با استفاده از برق تجدید پذیر برای تقسیم آب به هیدروژن و اکسیژن تولید می شود و آن را بدون کربن می کند.
اکنون، شرکت های نفت و گاز به طور فزاینده ای به پروژه های هیدروژن سبز به عنوان راهی برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای خود علاقه مند هستند.
با افزایش علاقه به هیدروژن سبز در سراسر جهان، شرکت های انرژی از انواع پروژه های انرژی تجدید پذیر برای تامین انرژی تولید هیدروژن استفاده می کنند. یکی از منابع اصلی این تولید، نیروی باد است که به لطف چندین دهه توسعه مزارع بادی در سراسر جهان است. هیدروژن سبز توسط بسیاری به عنوان یک سوخت جادویی مورد استقبال قرار گرفته است که در نهایت می تواند جایگزینی برای سوخت دیزل و سوخت جت باشد، و همچنین از اتکای تنها به باتری های الکتریکی – که با استفاده از فلزات و مواد معدنی استخراج شده تولید می شوند، فاصله بگیرد. با این حال، دلیل علاقه ناگهانی بسیاری از شرکت های انرژی به هیدروژن سبز، حمایت از تولید طولانی مدت نفت و گاز با کمک به کربن زدایی عملیات است.
دفتر بهره وری انرژی و انرژی های تجدید پذیر ایالات متحده معتقد است که انتشار خالص کربن صفر تا سال 2050 نمی تواند تنها با تکیه بر برق تجدید پذیر محقق شود. در عوض، هیدروژن سبز می‌تواند منبع گرمایشی حیاتی را برای خانوار ها فراهم کند و می‌تواند به طور قابل توجهی به کربن زدایی بخش حمل و نقل کمک کند. همچنین می تواند در صنایعی که در حال حاضر به شدت به سوخت های فسیلی متکی هستند و در کشاورزی استفاده شود. در حالی که تولید هیدروژن آبی و خاکستری – با استفاده از گاز طبیعی برای تولید خروجی – در حال حاضر نسبتاً رایج است، تولید هیدروژن سبز از منابع انرژی تجدید پذیر کمتر معمول است.
فزایش تعداد مزارع بادی در ایالات متحده و سایر کشورهای جهان می تواند به شرکت های انرژی کمک کند تا شیوه های تولید هیدروژن خود را از آبی و خاکستری به سبز تغییر دهند. هیدروژن سبز با استفاده از برق تجدید پذیر برای تامین انرژی یک الکترولیز تولید می شود که سپس آب را به هیدروژن و اکسیژن تقسیم می کند. سپس این گاز برای تولید نیرو سوزانده می شود و تنها بخار آب و هوای گرم منتشر می کند و بدون کربن می شود. پتانسیل هیدروژن سبز تولید شده از انرژی باد قابل توجه است، زیرا عملیات باد خشکی و دریایی با سرعتی سریع در حال گسترش هستند.
در ایالات متحده، خط لوله بادی دریایی در سال 2021 در مقایسه با سال 2020، 13.5 درصد رشد کرد و اکنون 40083 مگاوات در مراحل مختلف توسعه قرار دارد. در سال های 2021 و 2022، دولت مناطقی را در ایالات متحده که برای توسعه باد فراساحلی در دسترس است، گسترش داد و چندین منطقه اجاره ای جدید را به حراج گذاشت. این توسعه با کاهش هزینه های پروژه های انرژی بادی همراه بود و هزینه پروژه های بادی در مقیاس تجاری با کاهش ۱۳ درصدی به ۸۴ دلار در مگاوات ساعت رسید. در همین حال، تاسیسات بادی فراساحلی جهانی در سال 2021 با راه اندازی 17398 مگاوات پروژه جدید، به معنای ظرفیت نصب شده جهانی بیش از 50 گیگاوات، رکورد یک سال را تجربه کردند.
توسعه صنعت هیدروژن سبز به عنوان کلیدی برای گذار سبز تلقی می شود زیرا پتانسیل جایگزینی گاز طبیعی در گرمایش و همچنین استفاده به جای گازوئیل و سایر سوخت ها را دارد. در اروپا و آسیا، پروژه های هیدروژن سبز در مقیاس بزرگ متعددی در سال گذشته اعلام شده است و یک کریدور هیدروژنی بزرگ برای اروپا در نظر گرفته شده است. در حال حاضر، تولید هیدروژن سبز در مقایسه با سایر اشکال انرژی تجدید پذیر گران است. با این حال، مانند انرژی خورشیدی و بادی، انتظار می‌رود با گسترش عملیات هیدروژنی در سراسر جهان، قیمت های تولید به میزان قابل توجهی کاهش یابد.
اما بسیاری از شرکت های انرژی به دنبال هیدروژن سبز هستند، نه تنها برای حمایت از انتقال از سوخت‌های فسیلی، بلکه کربن زدایی عملیات نفت و گاز برای افزایش طول عمرشان. در خلیج مکزیک، مزارع بادی فراساحلی توجه زیادی را به خود جلب کرده اند، به طوری که برخی به دنبال استفاده از انرژی برای تامین انرژی خانه ها در تگزاس و لوئیزیانا هستند – در مجموع حدود 3.1 میلیون خانه – و برخی دیگر پتانسیل را برای تامین انرژی عملیات پالایش نفت می بینند. دولت بایدن قصد دارد تا سال 2030 30 گیگاوات باد دریایی بسازد که قادر به تامین انرژی 10 میلیون خانه باشد. اما برخی دیگر به مزارع بادی به دلیل پتانسیل آنها برای تامین سوخت پروژه های هیدروژن سبز که می توانند فرآیندهای صنعتی را تامین کنند و به شرکت های انرژی برای کربن زدایی عملیات کمک می کند، چشم دوخته اند.
هیدروژن سبز از طریق خطوط لوله نفت و گاز به ساحل فرستاده می شود و جایگزین سوخت های فسیلی در عملیات نفت می شود و انتشار کربن را تا 68 درصد کاهش می دهد. این اولین پروژه در نوع خود خواهد بود و می تواند شرکت های دیگر در سراسر جهان را به انجام همین کار تشویق کند. برخی از مخالفان بر این باورند که این امر باعث افزایش طول عمر پروژه های سوخت فسیلی می شود که آنها می خواهند پایان دهند.( مدیر سیاست ملی کندال دیکس) ، توضیح داد: “هیدروژن در بدترین حالت، راه حلی نادرست و در بهترین حالت، بالقوه حواس پرتی است.”
بسیاری از شرکت های بزرگ نفت و گاز در حال حاضر با دور شدن از مناطق نفتی قدیمی به مناطق جدیدی مانند آفریقا و کارائیب و استفاده از فناوری های برش کربن، به سمت عملیات نفت با کربن پایین تر روی آورده اند. تولید هیدروژن با نیروی باد تنها آخرین روندی است که به عنوان وسیله ای برای افزایش طول عمر بالقوه عملیات نفت و گاز، برای پاسخگویی به تقاضای بالای جهانی و در عین حال کربن زدایی از آن استفاده می کند. اما بسیاری بر این باورند که این یک اشتباه است و با افزایش تقاضا برای هیدروژن سبز، منبع سوخت پاک می‌تواند بهتر برای گرمایش و حمل و نقل در یک انتقال بزرگتر از سوخت‌های فسیلی استفاده شود.
منبع: Oilprice